przyroda

„U Grabskiej to był olbrzymi ogród który się ciągnął od Grabskiego do Żeromskiego, od 11 Listopada do Paderewskiego. To był taki olbrzymi kwadrat z pięknymi alejami różanymi i sadem. Od strony Paderewskiego był ogród i korty tenisowe”.

Anna Kuczera

„Pamiętam cudowne ścieżki z białym piaskiem, który się wypłukiwał po deszczu i te kałuże takie płytkie, ciepłe, wspaniałe. Czysta woda w nich była. Naprawdę to była duża frajda. A za moim płotem były jakieś takie duże kępy traw, które tak dziwnie rosły, że wyglądały jak gniazda. Wysoka trawa, a w środku było wgłębienie. Myśmy bardzo lubili się tam bawić”.

Elżbieta Krzak

„Tam było o wiele gorsze to mieszkanie. W piecach się nie paliło, ale za to była piękna posesja, zadrzewiona Pana [Osińskiego]. Pięknie ptaki śpiewały. Tam był piękny ogród, piękne kwiaty, piękne bzy. Alej bzów. W lecie o wiele lepiej było tam mieszkać. Były plus i minusy. Tam mieszkaliśmy aż do śmierci mojej mamy. To znaczy moja mama tam mieszkała aż do swojej śmierci w 1978 r”.

Andrzej Dziurzyński

„Państwo Zawidzcy mieli gabinety lekarskie. Jako uczennica liceum chodziłam tam do pani dentystki czekając w kolejce na pięknej drewnianej werandzie, gdzie ciągle przygotowałam się z chemii. Wzory chemiczne i reakcje chemiczne wypisywałam do zeszytu. Także jeszcze jeden pozytywny akcent związany z mieszkańcami tego domu”.

Irmina Matyjasek-Jałowiecka

„Warszawa stawała się nowoczesnym miastem. Ze względu na dzieci i na świeże powietrze [rodzice] wybrali Sulejówek. Ojciec dostał jako chemik od razu pracę w gazowni miejskiej. W jakimś sensie uratowało go to przed okupacją. Nas uratowało. A ja dorastałem”.

Marek Kwiatkowski

Dom Przyuskich

Barbara Szewczyk

„Po tej stronie są dęby pomniki. Ze cztery, pięć. Przy samej stacji dwa. Też tutaj niedaleko na Okrzei. To są olbrzymie dęby. W burzę jest strach, bo są olbrzymie”.

Barbara Szewczyk

„Za naszym domem to piękne były dęby. Trzy zaraz przy naszym płocie. Masywne. Później był czwarty. To były nasze bramki, gdzie bawiliśmy się w palanta. Później był jeszcze piąty i szósty dąb, który później się rozdwoił. I jeszcze był dewajtis, co stoi dotąd. Oprócz tego była masa brzózek. Za naszym domem to była alejka wysadzona brzozami po jednej i po drugiej stronie”

Wanda Łabędź

„Po alejce [z Helina do lasu] zostało kilka rachitycznych sosenek, bo to nie było pielęgnowane. Używane. Na tej wydmie postanowiono wybudować nasze domy. Ludzie byli niezadowoleni, że jak to? Profanacja!”

Franciszka Żerańska

„Byłem zafascynowany tymi rozmowami z Kreczmerem, który był dla mnie autentycznym człowiekiem. Pokazywał mi np. różne rodzaje traw, które rosły na skraju lasu czy tych, z których robi się żubrówkę. Demonstrował mi to. Miał dla mnie czas. Chodziliśmy na długie spacery”.

Bogusław Masłowski

„Obecność rodziny Dowjatów w linii Stanisława ze Żmudzi w Sulejówku zaznaczyła się trwale w I dekadzie XX w. Wyznaczenie kwater sadowniczych, dóbr materiału szkółkarskiego i jego nasadzenie Mikołaj Łopatin powierzył doświadczonemu pomologowi Stanisławowi Dowjatowi. Z żoną Heleną spodziewającą się potomstwa i z dwoma synami, Stanisławem i Romualdem, zamieszkali oni w domku w rejonie obecnej ulicy M. Skłodowskiej-Curie”.

Janusz Dowjat