drewniaki

Willa Otradno

Jadwiga Jaraczewska-Piłsudska

Drewniak

Jadwiga Jaraczewska-Piłsudska

Helena Smolak

Elżbieta Krzak

Helena Smolak z rodziną

Elżbieta Krzak

Kazimierz, Helena i Olgierd Dowgiłłowiczowie-Nowiccy

Lechosław Dowgiłłowicz-Nowicki

Drewniak

Jadwiga Jaraczewska-Piłsudska

Na werandzie

Barbara Pasińska-Kruk, Marek Pasiński

Rodzina Siekierskich przed willą

Barbara Pasińska-Kruk, Marek Pasiński

Rodzina Siekierskich przed willą

Barbara Pasińska-Kruk, Marek Pasiński

W ogrodzie

Elżbieta Krzak

Babcia Smolak z wnukami

Elżbieta Krzak

Elżbieta i Andrzej Smolakowie

Elżbieta Krzak

Elżbieta i Andrzej Smolakowie

Elżbieta Krzak

Osada Dobra Przyszłość

Elżbieta Krzak

Osada Dobra Przyszłość

Elżbieta Krzak

Ślub Elżbiety z d. Smolak Krzak

Elżbieta Krzak

Imieniny ciotki Janiny Gajowskiej w Koniku

Elżbieta Krzak

Józef Smolak

Elżbieta Krzak

Józef Smolak

Elżbieta Krzak

Józef Smolak

Elżbieta Krzak

Sulejówecki drewniak

Anna Cwalinowa

Sulejówecki drewniak

Anna Cwalinowa

Sulejówecki drewniak

Anna Cwalinowa

Sulejówecki drewniak

Anna Cwalinowa

Sulejówecki drewniak

Anna Cwalinowa

Sulejówecki drewniak

Anna Cwalinowa

Dom Czesława Piątkowskiego

Irena Galińska

Rodzina Pyszyńskich przed willą Błękitną, od lewej siedzą: Marta, Ignacy, NN, Jan, stoją: Wacław i Leokadia Liniewicz, Edwarda, Konrad, NN

Mirosław Pyszyński

Panie Pyszyńskie w ogrodzie; Marta, Leokadia z domu Pyszyńska Liniewicz, Edwarda, stoi NN

Mirosław Pyszyński

Edwarda i Mateusz Karol Pyszyńscy z gośćmi przed willą Błękitną

Mirosław Pyszyński

Marta i Jan Pyszyńskcy przed willą Błękitną

Mirosław Pyszyński

Edwarda Pyszyńska i Leokadia Liniewicz z dziećmi przed willą Błękitną

Mirosław Pyszyński

Halina z domu Szydłowska i Tadeusz Pyszyńscy z gośćmi

Mirosław Pyszyński

Przed domem Gruszczyńskich - Węgorzewskich

Irmina Matyjasek-Jałowiecka

Pogrzeb Wacława Węgorzewskiego

Irmina Matyjasek-Jałowiecka

Dom Gruszczyńskich, rodzina Węgorzewskich

Irmina Matyjasek-Jałowiecka

U babci Leonardy Węgorzewskiej z domu Gruszczyńskiej

Irmina Matyjasek-Jałowiecka

U babci Leonardy Węgorzewskiej z domu Gruszczyńskiej

Irmina Matyjasek-Jałowiecka

Feliks i Andrzej Borodzikowie

Andrzej Borodzik

Stanisław i Zofia Śliwińscy z dziećmi i wnukami

Andrzej Borodzik

Zofia Śliwińska z córką Zofią i jej synami

Andrzej Borodzik

„Mam relacje dotyczące Otradna, gdzie mieszkała moja babcia i mój dziadek z moim ojcem w okresie, kiedy Piłsudski mieszkał w Milusinie. Oni tam mieszkali wiele lat. Babcia została wysiedlona przez Armię Czerwoną z majątku. Pozwolono im zabrać tylko tyle, ile na furmankę się mieści. Potem babcia została w Petersburgu. Natomiast dziadek  zamieszkał w hotelu Saskim, gdzie prowadził swoje drugie życie, z drugą kobietą. Z tego związku była dwójka dzieci. Nie mógł się rozwieść, bo był członkiem rządu. To było nie do pomyślenia! Babcia – z tego co wieść rodzinna niesie, któregoś dnia wsiadła w pociąg i przyjechała do Warszawy. Wiedziała, że dziadek mieszka w hotelu Saskim. Otworzyła drzwi do numeru i tam zastała jakąś panią z dwójką dzieci. No i tak się wszystko wysypało, że tak powiem. Dziadek wrócił do babci i wtedy razem zamieszkali w Otradnie – z moim ojcem”.

Lechosław Dowgiłłowicz-Nowicki

„Ona składała się z dwóch budynków. Jedna taka willa nowoczesna. Dzisiaj już wiem, że to Skórewicz budował w stylu dworkowym dla Piłsudskiego. Natomiast obok stała stara willa, stary dom. Po prawej stronie jak się wchodziło do wejścia i ten dom raził mnie jako chłopca. Taka willa tutaj piękna, a tu stary dom. Ale to była ładna architektura. W stylu trochę świdermajer. I ona istniała, a poza tym istniała stara szkoła. Pamiętam tą architekturę starą doskonale. Zwłaszcza ona się gromadziła w pobliżu stacji, te wille stawały. To były tereny leśnie, parcelowane i tam sobie inteligencja budowała te wille. A dookoła, kilometr w bok wiochy, wioski”.

Lechosław Dowgiłłowicz-Nowicki

„Kiedy wkroczyło wojsko rosyjskie, to był horror. Babci przypomniały się lata, kiedy była tam sama i przeżyła rewolucję. Wszystkie panny były pochowane. Moja mama też była ukryta za ścianą. Ten dom chyba jeszcze stoi. Jak się idzie ulicą Świętochowskiego. Drewniany. Mamy koleżanka i mama były tam ukryte, bo wszystko, co się ruszało, było ruskich. Babcia opowiadała, że jak wpadali na podwórko to byli to zagłodzeni ludzie. Oni jedli wszystko, co było. Brali to, co latało i chodziło. Więc to, co cenne, babcia, chowała. Koza się jedna ostała. Kury wszystkie poszły”.

Barbara Pasińska-Kruk

„Przy Dworcowej od Żeromskiego do Piłsudskiego w końcu lat 50. stały dwa drewniane domy, których nie ma, nasza Jadwisia i w głębi jeszcze Willa Wanda, która miała z natury przypominać dworek Piłsudskiego, oraz willa brata prezydenta Mościckiego”.

Wojciech Hyb

„Maria z Filemonowiczów miała duszę artystyczną. Po dwóch latach zostawiła męża z córkami, wzięła gitarę i wyjechała w siną dal. Wtedy Józef uzyskał unieważnienie związku i ożenił się po raz drugi z Heleną z Wyżnikiewiczów (ur. w 1905 r.). Razem zakupili działkę budowlaną przy obecnej ul. Niemojewskiego, gdzie wybudowali dom piętrowy siedmioizbowy z dwoma wyszklonymi werandami. „W 1939 r. urodziła mu się kolejna córka – Elżbieta oraz syn Andrzej w 1942 r”.

Elżbieta Krzak

„Drugi z braci Wacław ur. w 1898 r. po ukończeniu szkoły podstawowej pomagał ojcu w kuźni. Jako młodzieniec zatrudnił się na kolei. Pracował w wagonowni na stacji Warszawa Praga. W 1930 r ożenił się z Heleną z Rasuńskich (ur.1900 – zm. 1969). Młodzi początkowo zamieszkali w pokojach na piętrze w domu brata Józefa. Tu 15 stycznia 1931 r. urodziła się im córka. Druga córka, Barbara, po zakupie działki przy obecnej ulicy Wilsona 4 i wybudowaniu tam domu, przyszła na świat 4 września 1932 r. Dom w niezmienionym kształcie stoi do dnia dzisiejszego”.

Elżbieta Krzak

„Pamiętam jeszcze taką apteczkę, którą mieliśmy długie, długie lata. Zrobiona była przez jednego z tych letników, który w Warszawie prowadził aptekę. Ponieważ dobrze się te stosunki układały to zrobił mojej mamie taki prezent w postaci tej apteczki w pełni wyposażonej w różne takie tam medykamenty podstawowe”.

Elżbieta Krzak

„Nowocześnie było w tym Sulejówku. Apteka była. Piękne budowle np. taki ogrodnik Gawel. Jak pałace to wyglądało. Piękna aleja prowadziła do Sulejówka. Piękny budynek był drewniany taki stacyjny pięknie był pobudowany. Przy tym taki park był bardzo ładnie zagospodarowany ze względu na Marszałka Piłsudskiego. I przejazd kolejowy tak ładnie był pobudowany. Szosa od Warszawy to była kostka bazaltowa. Różniła się ta architektura od tej drewnianej z Miłosnej”.

Andrzej Dziurzyński

Marek Kwiatkowski

Anna Cwalinowa

Codzienne życie

Henryk Szuba

Powojenna Cechówka

Bogdan Stasiak

„W tym domu się urodziłem. Stoi po dzień dzisiejszy ten dom. Mamusia pochodziła z parafii w Długiej Kościelnej. Ojciec z parafii Pustelnik. Gdy ojciec skończył szesnaście lat uczył się zawodu cukiernika. 12 listopada w 1944 r. wzięli ślub. Później urodziła się moja siostra. Mieszkali u dziadka, u rodziców mamusi. Później ojciec kupił już to”.

Henryk Szuba

„Dom drewniany. Był pokój kuchnia, weranda. Później jeszcze pobudowali następny i jeszcze następny. Hodowali zwierzęta. Trzeba było z czegoś żyć. Hodowaliśmy kury i krowy”.

Henryk Szuba

„Było tu kilku sąsiadów. Też mieli krowę. Takie, jak to się mówi gospodarstwa wiejskie. Ile tu mogło być domów? Państwa Sakowskich, państwa Wytrykowskich, pani Gochniny. To wszystko było drewniane. Parterowe. Państwa Szymanowskich. Strasznie podmokłe były tu tereny. Tu były bagna”.

Henryk Szuba

„Podstawówkę kończyłem przy lampkach naftowych. Miałem kolegę, on tam dalej mieszkał. Chodził na jakieś kursy elektryczne i umiał światło zakładać.  Przyszedł do nas i założył nam  światło, bo już słup na ulicy był. Przyjechali z elektrowni i tylko nam podłączyli, bo on już wszystko zrobił. A wcześniej to było wszystko przy lampach naftowych w drewniakach”.

Piotr Rzepiński

„U sąsiada to był drewniak, a po drugiej stronie sąsiad miał tynki obite trzciną. Nasz dom był murowany, ponieważ ojciec pracował na cegielni”.

Leszek Andrzej Rudnicki

„Dużo było willi w Miłośnie na styl otwocki budowanych. To były domy drewniane z taką przybudówką i czymś w rodzaju takiego strychu czy pięterka. Do dzisiaj to bodajże na ulicy Świętochowskiego róg Przybyszewskiego jest jeszcze taki typowy domek. Niemniej jednak powstawały takie wille jak u tego sąsiada Dusieńka. Ale to był 1936 r”.

Leszek Andrzej Rudnicki

„Były piękne budynki. Tu u mnie zaraz za parkanem był taki piękny, przedwojenny budynek, gdzie wszyscy się już wyprowadzili i nikt nie mieszkał. Z werandami, balkonami, ale zaczęli mieszkać bezdomni i ten dom się spalił. Palił się jak zapałki, bo był całkiem drewniany. Drugi przy ulicy sąsiedniej też był drewniany. Ludzie porozbierali na deski. I teraz w krzakach nie widać, że tam jest dom”.

Barbara Szewczyk

„Tu był las i tylko parę domków drewnianych. Tam mieszkaliśmy całą okupację przy ul. Łukasińskiego. Taki domek narożny. On tam nadal stoi”.

Piotr Rzepiński

„Rodzice, jak się pobrali to mieszkali na ulicy przy kościele. Taki ładny drewniany dom był. Jak Niemcy wchodzili, to tę ulicę palili i dom spalili. Nawet ci gospodarze proponowali, żeby rodzice kupili ten dom, ale mamusia nie chciała. Powiedziała: Mam tutaj swoje place. Nie będę daleko mieszkała. Ja chcę wybudować sobie porządny dom”.

Wanda Łabędź

„Na tej górce był taki drewniany dom żydowski. Starsze dzieciaki tam chodziły i śmiali się z tych Żydów, jak oni odprawiali modły. Nie wiem, czy Niemcy spalili ten dom, czy jeszcze przed tym był rozebrany”.

Wanda Łabędź

„Jak się szło do kościoła Kilińskiego to był taki lasek i tam był taki dom drewniany. Tam organista mieszkał. Chodził do kościoła i na organach grał. Dom pewnie się rozleciał”.

Wanda Łabędź

„Następny dom nie istnieje. Był to dom sędziego Chojno. Drewniany, malowniczy taki duży dom. Znałem sędziego Chojno. On lubił porozmawiać, a jak nie miał z kim to ze mną porozmawiał”.

Andrzej Sawelski

„Rodzice byli na dorobku. Mieli prosty drewniany dom. Mój ojciec pracował w elektrowni w modlińskiej, wojskowej twierdzy, ale był cywilem. W związku z tym, jak się zanosiło na wojnę musieliśmy opuścić twierdzę. Jak i dlaczego trafiliśmy do Sulejówka? Nie wiem. W każdym razie zamieszkaliśmy na ulicy Dąbrowskiego 4 w domu Państwa Elgasów”.

Andrzej Sawelski

„Mieszkali w tym samym domu, co Marszałek. Jak się wchodziło z tej głównej ulicy od dworca, to po prawej stronie był drewniany domek. Często odwiedzałam koleżankę Jadzię Maciejewską. Jeszcze był Zbyszek Maciejewski. On gdzieś później wyjechał za granicę”.

Maria z d. Chytrowska Kowalska

„Te domy były drewniane. Z zewnątrz były ładniejsze niż we wewnątrz. Zimą  mieszkało się bardzo przyjemnie. Łatwo było je opalić, ale latem na górze było straszliwie gorąco. Tym bardziej, że te mieszkania na górze były niższe niż te na dole. U moich dziadków mieszkania miały trzy metry wysokości. W tych domach nie było żadnych sanitariatów”.

Irmina Matyjasek-Jałowiecka

„Wtedy tutaj był tylko ten dom, biały dziś otynkowany drewniak i domek drewniany pana Dusznickiego, sąsiada, który zmarł w latach 70. Jak się spojrzało, to widać było z okna czy z akacji, bo tu były akacje i można było wejść i obserwować, ulicę Konopnickiej, dym lokomotywy parowej i słychać było hałas kolei żelaznej, bo tu były takie znaki życia w owym czasie”.

Jerzy Madej

„Za tą górką, za tą ulicą, ona się Południowa chyba nazywała, był taki domek drewniany. Tam były wylewiska wiosną. Takie właściwie bagnisko. Tam lądowały kukuruźniki, takie małe dwupłatowe rosyjskie. To były takie sensacje dla chłopaków w całej okolicy, bo myśmy przybiegali jak samolot wylądował i oglądali to widowisko. Dla mnie taka była wojna”.

Jerzy Madej

„Taka cenzura występuje tutaj w Sulejówku, że miejscowość jest przecięta linią kolejową z Warszawy do Siedlec. A więc mówiło się za torami lub przed torami. My jesteśmy przed torami. Przystanek kolejowy został umieszczony na 19 km – licząc od tego  charakterystycznego słupa na rogu Al. Jerozolimskich i Marszałkowskiej. Ta odległość była umieszczona na wieży budynku stacyjnego, drewnianego, który istnieje dotychczas. A więc, mówiło się za torami lub przed torami. My jesteśmy przed torami”.

Janusz Dowjat

„Dom został wybudowany na letnisko. To był duży piętrowy dom.  Na dole były trzy mieszkania, po pokoju z kuchnią. Na górze były dwa pokoje z kuchnią, górki, przygórki i strych. Także to dom był naprawdę duży i wkoło piękny ogród. Dziadkowie mieli czworo dzieci”.

Irmina Matyjasek-Jałowiecka

„W tym domu białym, który tutaj widać, chociaż to drewniak otynkowany, był zarówno szpital wojskowy jak i rusznikarnia. Szpital koński, weterynaryjny. Zdarzało się, że konie padały, bo były strasznie poranione i tutaj kończyły żywot. Mnie, takiego kajtka brali na sianokosy dla tych koników, które tutaj były leczone. Także to takie wspomnienia sympatyczne”.

Jerzy Madej